SA-Izvidjaci: OI "BORIŠA KOVAČEVIĆ" 1965. god.

TAKMIČENJA U ORIJENTACIJI 1965. GOD. PRVI DIO

SRESKO TAKMIČENJE NA BISTRIČAKU MAJ '65.

Ovako kaže Emir Omanović:
Ja ću samo reći da su fotografije koje ćete vidjeti u Željkovom prilogu napravljene u maju 1965. godine ispred Doma planinara na Bistričaku kod Zenice. One pokazuju smotru izviđača prije početka regionalnog orijentacionog takmičenja, na kome su učestvovale opštinske ekipe Zenice, Sarajeva, Travnika i Goražda. Naša ekipa Novog Sarajeva bila je prva i izborila u veoma jakoj konkurenciji plasman na republičko takmičenje, koje je održano u junu na Konjuhu. Na takmičenju na Bistričaku opštinska ekipa Novog Sarajeva bila je u sastavu: Dragan Bulajić – vođa, Željko Majstorović i Emir Omanović (svi iz OI "Boriša Kovačević"), Nikola Kozić (OI "Mladi radnik") i Asad Nuhanović (OI "Zelena dolina").

Ovako kaže Željko Majstorović:
Sve je počelo u Rajlovcu na takmičenju u orijentaciji izviđača opštine Novo Sarajevo. Sjajna ekipa čete "Simela Šolaja" (odred "Boriša Kovačević"), u sastavu: Zlatko Ninić, Željko Majstorović, Radovan Todorović, Branko Majstorović i Milan Bošnjak, ostavila je iza sebe i ekipu sa Draganom Bulajićem i Veskom Veskovićem (i mnoge druge) i plasirala se na sresko takmičenje Bistričak... Pobijedila je i "Borišina" ženska ekipa...
Našoj radosti nije bilo kraja, ali ubrzo je stiglo i razočarenje. Pošto je "Boriša" u više navrata pobjeđivao, ovog puta je u opštinskom rukovodstvu odlučeno da se na sresko takmičenje pošalju kombinovane ekipe iz više odreda.

Muška ekipa: Željko Majstorović, Nikola Kozić, Emir Omanović, Dragan Bulajić i Asaf Nuhanović.
Ženska ekipa: Melita Skalić, Zlatica Ninić, Vesna Dugonjić, Jasminka Alikadić i Biljana Radić.
Posebno mi je bilo žao što je iz kombinovane ekipe izostavljen Zlatko Ninić, koji je izvanredno vladao topografijom i crtanjem krokija. Šta je tu je, ove kombinovane ekipe su bile vrlo jake i spremno dočekale takmičenje. Takmičenje je bilo vrlo jako. Tu su bile ekipe iz svih gradskih i prigradskih opština, zatim Visočani, Zeničani i drugi.

Staza je bila dosta oštra. Emir i ja smo bili zaduženi za takmičenje u signalizaciji i to na pretposljednjoj kontrolnoj tački, pa smo nosili i signalne zastavice. Sve smo dobro prošli, tajming je bio izvanredan, tako da smo imali vremena i da nešto pojedemo i popijemo. Kada smo otvorili kovertu sa zadatkom na posljednjem dijelu staze, iznenađenje: umjesto takmičenja u signalizaciji, nove propozicije: posljednja tura je bila brzinska: boduje se vrijeme na štopericu. Vrijeme: sad!, štoperica radi i ekipa se dade u trk. Nakon pedeset metara nabujali Bistrički potok, oko dva metra širok. Most je bio petsto metara uzvodno i odluka: da dobijemo na vremenu iz zatrke preskačemo potok. Jedan po jedan, malo se smočismo, ali prepreka je uspješno savladana. Trči se dalje, ali sada ono što smo pojeli i popili iskače na nos. Nikola Kozić, koji je imao najviše kondicije, od onih koji zaostaju u trku preuzima torbe da ih rastereti. Od mene je preuzeo signalne zastavice. Sve to nosi u obje ruke i bodri ekipu. Najzad cilj – dobri smo. Za kraj još jedno iznenađenje – takmičenje u streljaštvu. Umorni, ruke drhte, ali ne predajemo se: Bulaja je najbolji, od četiri metka 34 kruga, ja 24, ostali po sedam-osam. U zbiru za devet poena bolji od drugoplasiranih i to je dobro: poslije brzinske ture zaostajali smo jedan bod za Zeničanima: PRVI. Da radost bude veća, uskoro čujemo još jednu dobru. Ekipa planinki iz Novog Sarajeva je takođe prva – potrčasmo da ih izljubimo – idemo zajedno na Konjuh.
Spuštamo se niz put prema željezničkoj stanici, pjevamo, ali mene sve više noga boli. U Sarajevu bolna istina, teška povreda ligamenata – vjerovatno u momentu preskakanja Bistričkog potoka. Tri sedmice mirovanja i ortopedske terapije – umjesto mene u ekipu je uskočio Ramiz Pamuk – stari iskusni izviđač. Kada su se vratili sa Konjuha, dvije nagrade: planinke osvojile prvo mjesto i priliku da idu u Metliku (o tome je pisala Zlatica Ninić), a Ramiz Pamuk nagradu za fer-plej: kada je vidio da je tuzlanska ekipa skrenula sa staze, upozorio ih je i pomogao im je. Tuzlaci su zahvaljujući tome bili prvi, naša ekipa druga. Ipak svaka čast našem sada već rahmetli drugu Ramizu, FER-PLEJ je izviđačima važniji.
Svi zajedno to ljeto smo se ponovo sastali na logoru u Moluntu, ali to je tema za drugi članak.

Njihovom sjećanju dodajem nešto i ja.
Naše putovanje na Bistričak. Najbliži put je bio: dogovorimo se sa vozovođom da zaustavi voz na otvorenoj pruzi, “stanica na zahtjev”. Mi smo već spremni da što brže izađemo iz voza. A odatle, jednom usjeklinom kroz šumu, koju su možda napravili radnici za spuštanje balvana do pruge. Tu nas čeka naporno penjanje uz dobru uzbrdicu, ali sjenovitu. I eto nas na Bistričaku.
O takmičenju je opširno pisao Željko. Sve nas je čekao isti zadatak.